Έχουν περάσει 56 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο έφηβος ποιητής ανέβαινε στο ικρίωμα της αγχόνης, νεος και ωραίος ως άγγελος, γενναίος, όπως ταιριάζει στους ήρωες, αλύγιστος και περήφανος ως Έλληνας. Στο τελευταίο του γράμμα δήλωνε: "Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να' ναι και το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί".
Ο Ευαγόρας ένιωθε απ' την αρχή σαν να τον έσφιγγαν οι αλυσίδες της σκλαβιάς. Ήθελε να τις σπάσει και να ζήσει ελεύθερος, ελαφρός, αδέσμευτος. Και πρόσμενε την ευλογημένη ώρα...
Στις 17 Νοεμβρίου 1955 στον περίβολο του σχολείου του όλοι οι μαθητές είχαν συγκεντρωθεί και κραυγάζοντας συνθήματα επέμεναν να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν. Οι στρατιώτες συνέλαβαν τον Ευαγόρα και τον οδήγησαν στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι μετέσχε παράνομα σε οχλαγωγία. Αρνήθηκε την κατηγορία και η δίκη μετατέθηκε στις 6 Δεκεμβρίου. Στην φυλακή δεν θα άντεχε και έτσι την παραμονή της δίκης του αποφασίζει να φύγει, να βγει στα βουνά. Ήθελε να αποχαιρετίσει όμως πρώτα την τάξη του, τους συμμαθητές του. Μα ήταν απόγευμα και κανείς δεν θα βρισκόταν εκεί. Την επομένη θα ήταν πολύ αργά. Έτσι ο αποχαιρετισμός έπρεπε να γίνει γραπτός. Μπήκε στην αδειανή αίθουσα της τάξης του, άφησε πάνω στην έδρα ένα χαρτί και έτρεξε ν' ανέβειτα σκαλοπάτια της λευτεριάς.
Το πρωί οι συμμαθητές του διαβάζουν: "Παλιοί συμμαθηταί, αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε παρά μόνο καιρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του μαγιού σκορπάτε του στον τάφο του. Του φτάνει αυτό μονάχα. Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά. Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα τον πατέρα μες τα λαγκάδια πέρα και τις βουνοπλαγιές. Ψάχνοντας για τη λευτεριά θα 'χω παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Τώρα κι αν είναι χειμωνιά θα 'ρθει το καλοκαίρι, τη λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά. Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά..."
Στις 18 Νοεμβρίου 1956 συνελήφθη και κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού. Στη δίκη του παραδέχθηκε την ενοχή του με τον εξής αξιοθαύμαστο τρόπο: " Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ότι έκαμα, το έκαμα σαν Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο".
Στις 13 Μαρτίου 1957 κοντέβοντας μεσάνυχτα, τη σιωπή σπάει μια βροντερή σταθερή φωνή. Ο 18χρονος Παλληκαρίδης ψέλνει τον εθνικό ύμνο. Έπετα βροντοφωνάζει: "Γεια σας αδέλφια. Γεια σας λεβέντες. Ελπίζω να είμαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός, υπερήφανος". Και έτσι ο 18χρονος Βαγορής πέρασε στην αθανασία. Βρήκε την "γη των ηρώων". Έφυγε με το κεφάλι ψηλά, υπερήφανος όπως αρμόζει σε ένα Έλληνα. Παλληκαρίδη άριστα, Βαγόρα πάντα πρώτος, στους πρώτους πρώτος άγγελε πατρίδας δοξασμένης. Αθάνατος.
Γραφείο Τύπου Φ.Π.Κ. Πρωτοπορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.